دل پیش نظر گیر سر و برگ نمو کن

گر مایل نازی سوی این آینه روکن

شایستهٔ تسلیم یقین سجدهٔ کس نیست

ای ننگ عبادت عرقی چند وضوکن

تا چشم هوس هرزه نخندد مژه بربند

در جوهر این آینه چاکی ست ، رفوکن

منظور وفا گر بود امداد ضعیفان

با سبزه خطابی که کنی از لب جو کن

صد طبلهٔ عطار شکسته ست در این دشت

هر خاک که بینی نم آبی زن وبوکن

تحقیق خیالات مقابل نپسندد

تمثال پرستی سر آیینه فرو کن

برچینی دل غیر شکستن چه توان کرد

ابریشم این ساز نوا باخته مو کن

زین ورطه نرسته ست کسی بی سر تسلیم

زان پیش که کشتی شکند فکر کدو کن

از قطرهٔ گمگشته همان بحر سراغ ست

هرگاه که یادم کنی اندیشهٔ اوکن

بی مطبی از شبهه و تحقیق مبراست

آن روی امیدی که نداری همه سو کن

بیدل طلب راحت اگر مقصد جهد است

چون موج گهر بر دل ناکام غلو کن